Cudze chwalicie, swego nie znacie – nowa wystawa w Galerii Kotłownia

Posted on by

Do 7 lutego w Galerii Kotłownia można oglądać wystawę pt.”Cudze chwalicie, swego nie znacie”. Tym razem to ekspozycja zbiorów stałych Centrum Sportu i Kultury w Garwolinie. To prawdziwa gratka dla koneserów sztuki! W rodzimej kolekcji znajdują się prawdziwe sławy polskiego malarstwa współczesnego.

Pomysłodawcą kolekcji malarstwa współczesnego jest  Eugeniusz Ochnio. Pod koniec lat 70. zaczął on tworzyć zbiory garwolińskiego domu kultury. Wówczas zakupiono obrazy takich artystów jak: Henryk Stażewski, Stefan Gierkowski, Alfred Lenica, Maria Anto.

– Wiele osób nie wie, jak bardzo interesujące, cenne i wartościowe prace posiada nasz ośrodek kultury. Jest dokładnie tak, jak w znanym powiedzeniu: „Cudze chwalicie, swego nie znacie. Sami nie wiecie, co posiadacie”.  Stąd też tytuł wystawy. Chciałam, by mieszkańcy Garwolina mogli zobaczyć wysokiej klasy prace malarskie tutaj, u siebie. Zdarza się, że, wybieramy się do Warszawy na wystawy znanych twórców, a przecież mamy je w zasięgu ręki. Bezpośredni kontakt z nimi, mam nadzieję, przyczyni się do większego zainteresowania ich twórczością – mówi Luiza Kondej, kustosz Galerii Kotłownia.

Pojedyncze obrazy kolekcji były prezentowane w poprzednich latach podczas wystaw tematycznych (np. o pejzażu). Teraz można oglądać całościową koncepcję kolekcji, z wyłączeniem jedynie kilku obrazów, których stan wymaga odrestaurowania. Prezentowane są m.in. prace artystów takich jak: Jan Lis, Julian Henryk Raczko, Henryk Stażewski, Lech Okołów, Jacek Siudziński, Rajmund Ziemski, Stefan Gierowski, Alfred Lenica, Edward Dwurnik, Maria Anto, Jan Betley i Edmund Burke.

Wernisaż wystawy odbył się 17 stycznia. Wystawę „Cudze chwalicie, swego nie znacie” można oglądać do 7 lutego.

ZOBACZ GALERIĘ ZDJĘĆ Z WERNISAŻU

Poniżej biogramy niektórych twórców.

Jan LIS

Urodził się w 1932 w Wincentowie na Lubelszczyźnie. W 1960 otrzymał dyplom w pracowni J. Kurzatkowskiego na Wydziale Architektury Wnętrz warszawskiej ASP. W latach 1956-58 studiował również u Marka Włodarskiego, a w latach 1958-60 u Jana Cybisa.
W 1962 został asystentem w pracowni malarstwa B.T. Urbanowicza na Wydziale Architektury Wnętrz. Od 1989 jest profesorem na tej uczelni. Od 1963 zaczął zajmować się malarstwem. W 1976 był laureatem nagrody Krytyki Artystycznej im. C.K. Norwida. Do swoich obrazów włączał często fragmenty tkanin, suchych liści, czy kwiatów. W latach 70. zaczął realizować instalacje, kompozycje zestawiane z trójwymiarowych obiektów konstruowanych z drewna, bądź pni drzew.

Julian Henryk RACZKO

Urodził się w 1936 r. w Warszawie. Ukończył Politechnikę Warszawską, gdzie w latach 1960–1971 pracował jako asystent. 1963–1965 odbył studia malarstwa jako wolny słuchacz pod kierunkiem m.in. Jana Betleya i Aleksandra Kobzdeja, profesorów ASP w Warszawie. W 1965 został przyjęty do ZPAP. 1967 założył z malarzami, członkami Okręgu Warszawskiego ZPAP, Grupę 7. Grupa istniała trzy lata. 1979 współtworzył stałą galerię polskiej sztuki współczesnej przy Ośrodku Kultury w Garwolinie. 1989–2001 prowadził pracownię rysunku dla studentów III, IV i V roku na Wydziale Grafiki ASP w Warszawie. 5 marca 1992 otrzymał kwalifikację I stopnia w dziedzinie grafiki (Wydział Grafiki ASP w Warszawie). 28 października 1994 otrzymał kwalifikację II stopnia w dziedzinie sztuki plastycznej (Wydział Malarstwa, Grafiki i Rzeźby PWSSP we Wrocławiu).1996–1999 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Grafiki ASP w Warszawie. 17 sierpnia 1999 prezydent RP nadał artyście tytuł naukowy profesora sztuk plastycznych.

Henryk STAŻEWSKI

Urodził się w 1894, w Warszawie, zmarł w 1988 tamże. Legenda sztuki awangardowej w Polsce. Studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1913-20. W początkach kariery malował martwe natury. Przejściowo wystawiał z ugrupowaniem „Formiści” (1922). Wziął też udział w Wystawie Nowej Sztuki w Wilnie w 1923 roku. O tego czasu tworzył pod wpływem konstruktywizmu. Obok kompozycji malarskich trudnił się grafiką książkową, projektował wnętrza, sprzęty, a także scenografie – były to w większości prace teoretyczne i studyjne. Polskie i międzynarodowe ugrupowania awangardy, z którymi wystawiał i współpracował jako publicysta, to kolejno: „Blok” (1924-1926), „Praesens” (1926-1930), „Cercle et Carré” (1929-1931), „Abstraction-Création” (1931-1939), „a. r.” (1932-1939). Należał też do Koła Artystów Grafików Reklamowych (1933-1939). W 1930 był współorganizatorem zbiórki dzieł artystów międzynarodowej awangardy przeznaczonych dla muzeum łódzkiego (obecnie w Muzeum Sztuki w Łodzi). Po II wojnie mieszkał i działał w Warszawie. W latach 40. i 50. podejmował próby dostosowania się do postulatów sztuki figuratywnej. Z tego okresu pochodzą rysunkowe i malarskie kompozycje o tematyce pracy, budowy, a także projekty monumentalne. Po 1956, uznawany powszechnie za patrona polskiej awangardy, uprawiał już wyłącznie abstrakcję o konstruktywistycznym rodowodzie. Tworzył cykle prac, będących studiami płaszczyzn, linii, kolorów w różnych układach względem siebie. Był laureatem wielu nagród i odznaczeń krajowych i zagranicznych, w tym Nagrody Herdera (Wiedeń 1972).

Lech OKOŁÓW

urodził się w 1933 r. w Warszawie. Studiował na wydziale malarstwa Akademi Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom uzyskał w 1969 r. Współzałożyciel i członek grupy “Rekonesans”. Prezentował swoje prace na ponad trzydziestu wystawach indywidualnych w kraju i za granicą. Brał udział w dwudziestu sześciu prezentacjach sztuki polskiej za granicą i wystawach międzynarodowych. Jest laureatem wielu nagród w tym nagrody im. Jacka Malczewskiego, srebrnego wawrzynu olimpijskiego, nagrody Polskiego Komitetu Olimpijskiego za malarstwo, pierwszej nagrody za malarstwo firmy TALENS. Uprawia malarstwo i jest autorem wielu realizacji malarstwa monumentalnego i witraży.

Jacek SIUDZIŃSKI

Urodził się w 1957 r. w Mińsku Mazowieckim. Jest absolwentem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W latach osiemdziesiątych aktywnie uczestniczył w ruchu kultury niezależnej, licznie wystawiając. Malował wówczas wielkoformatowe obrazy o tajemniczym egzystencjalnym nastroju i niepokojącej treści i formie. Były to sceny figuralne osadzone w nierealnych wnętrzach, malowane w sposób wskazujący na wielką biegłość warsztatową i talent autora. Autor stacji Drogi Krzyżowej w jednym z kościołów niemieckich, rekonstruktor malowideł sakralnych. Poza Polską jego prace wystawiane były w Galerii Ars Polonia w Dusseldorfie, Art Cologne w Kolonii, Walter Bischoff Gallery w Chicago oraz Muzeum Sztuki Współczesnej w Paryżu.

Rajmund ZIEMSKI

Urodził się w 1930 r. a zmarł w 2005. Studiował malarstwo w latach 1949-1955 pod kierunkiem Artura Nachta-Samborskiego w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W roku dyplomowym wziął udział w Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki w warszawskim Arsenale. Od 1958 wykłada na macierzystej uczelni, prowadząc w niej pracownię malarstwa. Prowadzący ją profesor jest również autorytetem artystycznym, jednym z najwybitniejszych przedstawicieli nurtu abstrakcji niegeometrycznej w polskim malarstwie powojennym. We wczesnym cyklu „Ptaki“ (1957-1958) operował kształtami bardzo uproszczonymi, malowanymi impasto na tłach zazwyczaj ciemnych, często o bogatej fakturze. Od początku lat 60. obrazy Ziemskiego przybrały charakterystyczny kształt wydłużonego prostokąta, w którego polu, niczym rozpięte, dramatyczne płachty, rozpościerały się aluzyjne pola koloru i faktury. Nosiły tytuły sugerujące związki z naturą, jednak górę w nich bierze zainteresowanie malarza kolorem i materią, traktowanymi autonomicznie, w oderwaniu od jakichkolwiek sugestii przedmiotowych. Te powróciły w znamiennym epizodzie z połowy lat 60., kiedy to artysta włączał w strukturę swych obrazów, często wtedy łączonych w Tryptyki, fotograficzne wizerunki twarzy ludzkich. Potem zarzucił ten proceder na rzecz dalszego rozwijania prób kolorystycznych, idących w kierunku ostrych kontrastów i niekiedy kakofonicznych zestawień. Pozostaje przy tym przy ustalonym jeszcze w latach 60. sposobie tytułowania i oznaczania prac (wielki, malowany do dziś cykl „Pejzaże“ z obrazami numerowanymi liczbą łamaną przez datę roczną).

Stefan GIEROWSKI

Urodził się w 1925 w Częstochowie. Studiował malarstwo w ASP w Krakowie (m. in. u Jerzego Fedkowicza i Zbigniewa Pronaszki) i historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1949 przeniósł się do Warszawy. W 1955 wziął udział w wystawie w Arsenale. W tym okresie uprawiał malarstwo figuratywne o akcentach egzystencjalistycznych. W 1957 powstał pierwszy obraz oznaczony numerem I – od tej pory artysta nie stosuje literackich tytułów, nazywając swe prace „Obrazami” i numerując je liczbami rzymskimi. Artysta związał się z warszawską Galerią Krzywe Koło, gdzie miał wystawy indywidualne w 1957 i 1959. Jego obrazy wyłamują się z definicji zarówno abstrakcji typu informel, jak też sztuki postkonstruktywistycznej, choć noszą cechy obydwu tych kierunków. Odznaczają się, zwłaszcza we wczesnym okresie, wyszukaną grą faktury i kolorów, co pozwala widzieć w Gierowskim kontynuatora szkoły polskiego koloryzmu. W latach 1961-1995 Gierowski był pedagogiem w Akademii warszawskiej, od 1976 – profesorem, w latach 1975-1981 dziekanem Wydziału Malarstwa. Prowadził pracownię wyróżniającą się programem i poziomem intelektualnym, z której wyszło wielu wybitnych malarzy. W 1983 został wybrany przez Senat Akademii na rektora, lecz wybór nie został zatwierdzony przez władze. Przyczyniła się do tego postawa artysty wobec stanu wojennego – w czym również był wzorem dla swych uczniów.

Alfred LENICA

Polski malarz, ojciec Jana Lenicy i Danuty Konwickiej. Teść Tadeusza Konwickiego. Studia rozpoczął w 1922 roku na wydziale prawno-ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Równolegle studiował muzykę w Konserwatorium Muzycznym. Swoje malarskie zainteresowania pogłębiał studiując w Prywatnym Instytucie Sztuk Pięknych prowadzonym przez Adama Hannytkiewicza. W latach 30. Alfred Lenica malował obrazy figuratywne, przede wszystkim martwe natury i pejzaże, wzorując się na kubizmie. Na początku wojny rodzina Leniców wysiedlona z Poznania udała się do Krakowa. Czas wojny był przełomowy w karierze malarza. Krakowskie środowisko artystyczne skupione wokół Tadeusza Kantora, a zwłaszcza przyjaźń z Jerzym Kujawskim zaowocowała pogłębieniem zainteresowań malarza awangardą. W 1945 roku Alfred Lenica powrócił do Poznania, gdzie zaangażował się w działalność artystyczną. W 1947 został współzałożycielem awangardowej grupy 4F+R. Po latach prób i poszukiwań, Lenica coraz silniej dążył ku abstrakcji i taszyzmowi. W 1948 roku wziął udział w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie zorganizowanej przez Tadeusza Kantora. Obok poszukiwań i fascynacji abstrakcją, Alfred Lenica aktywnie współuczestniczył w nurcie socrealistycznym, tworząc wiele realistycznych obrazów w początku lat 50. W pierwszej połowie lat 50., w okresie socrealizmu, Lenica przerwał swoje twórcze eksperymenty, zwracając się w stronę wprowadzonej politycznym nakazem doktryny artystycznej. Z racji swoich przekonań politycznych był to dla niego powrót do malowanych już w latach 30. obrazów zaangażowanych społecznie i politycznie. Namalował wówczas takie obrazy, jak „Młody Bierut wśród robotników” (1949), „Pstrowski i towarzysze”, „Przyjęcie do Partii”, „Czerwony plakat” (1950). Na własny użytek próbował też łączyć eksperymenty formalne z ideowo zaangażowaną tematyką, jak w pracy „Tracimy dniówki” z 1953 roku, w której zastosował kolaż i monotypię. Od 1955 roku wyklarował się ostatecznie styl malarski Alfreda Lenicy, który będzie mu towarzyszył aż do śmierci. Styl ten był połączeniem taszyzmu, surrealizmu, informelu i drippingu. Powstawały obrazy olejne o dużych formatach malowane w technice wypracowanej wcześniej przez artystę (uzyskiwanie prześwitów koloru spod kolejnych warstw farby), którą następnie udoskonalał i rozwijał. Lenica chętnie posługiwał się lakierami oraz farbami przemysłowymi. Prezentował styl malarstwa abstrakcyjnego o odcieniu surrealistyczno-ekspresjonistycznym. Lenica wiele podróżował; na zaproszenie ONZ przebywał na przełomie 1959/60 roku w Genewie, gdzie w siedzibie tej organizacji wykonał malowidło ścienne „Trzy żywioły” (Woda, Ogień i Miłość). Utrzymywał stały kontakt z rodzimą awangardą artystyczną, wystawiał z Grupą Krakowską, brał udział w większości plenerów w Osiekach koło Koszalina, uczestniczył w sympozjum „Sztuka w zmieniającym się świecie” w 1966 roku w Puławach.

Edward DWURNIK

Urodził się w 1943 r. w Radzyminie, a zmarł w Warszawie w 2018 r. Studiował w warszawskiej ASP w latach 1963-70. W czasie studiów, począwszy od 1965 roku rozpoczął cykl „Podróże autostopem”, w którym portretował miasta i miasteczka z perspektywy „ptasiego lotu”. W polu zainteresowania artysty, poza architekturą, znalazło się życie i obyczaje mieszkańców. W latach 1972-78 powstaje cykl „Sportowcy”, w którym przedstawił ludzi marginesu, cwaniaków, palaczy najtańszych wówczas papierosów marki „Sport”. Około roku 1980 nastąpiło połączenie cyklów „Sportowcy” i „Robotnicy” (realizowanego od ok. 1975 r. ). Szyderstwo i krytyka z prowadzących „sportowe” życie współziomków była reakcją na nachalne, instrumentalne gloryfikowanie klasy robotniczej przez ówczesną propagandę, zostały zarzucone na rzecz poczucia solidarności z portretowanymi ludźmi. Obrazy z cyklu „Warszawa” (1981 r.), proroczo antycypowały wprowadzenie stanu wojennego w Polsce. W cyklu „Droga na Wschód” (1989 – 1991) upamiętnił ofiary stalinowskiego komunizmu, w cyklu „Od Grudnia do Czerwca” (1990 – 1994) oddał pamięć ofiarom stanu wojennego w Polsce. W cyklu „Niech żyje wojna!” powstałym pod wrażeniem wojen na Kaukazie i Bałkanach artysta słał przesłanie – ostrzeżenie. Ostanie cykle artysty to: „Wyliczanka”, „Diagonale”, „Kwiaty”, powrót do „Podróży autostopem” i „Błękitne”. Dwurnik był autor ponad 3 tysięcy obrazów stanowiących niepowtarzalną, artystycznie ujętą kronikę życia, obyczaju, materialnego i duchowego zapisu współczesnej, polskiej kultury.

Maria ANTO

Właściwie Maria Antoszkiewicz-Czarnecka. Urodziła się w 1936 roku w Warszawie, a zmarła w 2007 r. Malarka i poetka. Studiowała na ASP w Warszawie w pracowniach profesorów S. Płużańskiego i M. Byliny. Dyplom uzyskała w 1960 roku. Zadebiutowała dwa lata później wystawą indywidualną w Galerii Sztuki MDM w Warszawie. W 1963 roku reprezentowała Polskę na Biennale w Sao Paulo. Wielokrotnie brała udział w białowieskich plenerach malarskich. W czasie stanu wojennego aktywnie uczestniczyła w ruchu kultury niezależnej. Tworzyła portrety, pejzaże i martwe natury. Wypracowała swój własny niezwykle poetycki styl malarski, inspirowany malarstwem włoskiego trecento, naiwnym realizmem, surrealizmem, twórczością Marca Chagala oraz poezją.

Jan BETLEY

Urodził się w 1908 a zmarł w 1980 r. Studia malarskie rozpoczął w latach 1930 r. w warszawskiej ASP pod kierunkiem Tadeusza Pruszkowskiego; dyplom uzyskał w 1946 u Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. Należał do „Grupy Czwartej”, wywodzącej się z kręgu uczniów Pruszkowskiego, z którymi jeździł na plenery do Kazimierza. W 1936 wziął udział w wystawie grupy w salonie warszawskiego IPS-u. Wystawiał też z Blokiem ZPAP, w kraju i za granicą, m.in. w 1936 w Berlinie. Po wojnie od 1948 wykładał w ASP w Warszawie, jako docent wydziału malarstwa. Malował przede wszystkim realistyczne pejzaże – warszawskie zaułki, widoki z Kazimierza, Sandomierza, Płocka czy Bukowiny Tatrzańskiej. Tworzył także portrety i obrazy batalistyczne z czasów drugiej wojny światowej.

Edmund BURKE

Urodził się w 1912 r. w Warszawie, a zmarł w 1999 tamże) polski malarz i grafik, autor polichromii Starego i Nowego Miasta w Warszawie. W latach 1931–1935 studiował w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa pod kierunkiem profesorów: Edwarda Butrymowicza i Mieczysława Schulza. Od 1935 do 1939 był studentem ASP w Warszawie pod kierunkiem profesorów Felicjana Szczęsnego Kowarskiego i Leonarda Pękalskiego. Dyplom obronił dopiero po wojnie – w 1946, u prof. Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. W czasie II wojny światowej był żołnierzem Komendy Głównej AK – Oddział VI Biura Informacji i Propagandy. Jako artysta-plastyk uczestniczył w działaniach akcji „N”. W jego mieszkaniu znajdowała się jedna ze skrytek „enowców”. W 1941 uczestniczył w akcji wykradzenia z rąk niemieckich aresztowanego przez Gestapo Stanisława Tomaszewskiego ps. „Miedza”. Wraz z Mieczysławem Jurgielewiczem był autorem plakatu „Do broni, w szeregach AK!” – wykonanego w pierwszych dniach sierpnia 1944. Uczestnik powstania warszawskiego. Po kapitulacji, wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną. W latach 1954–1960 był odpowiedzialny za projektowanie i nadzorowanie zdobień freskami i sgraffito elewacji kamieniczek na odbudowanym ze zniszczeń wojennych Starym i Nowym Mieście w Warszawie.